Verhaallijn: Under Sandet - 2015

Mei 1945... Na de bevrijding van Denemarken, krijgt de Deense sergeant Carl Leopold Rasmussen (Roland Möller) opdracht om de 1,5 strandlandmijnen op te ruimen die een Geallieerde invasie moesten voorkomen. Sergeant Rasmussen die tijdens de oorlog een diepe wrok ontwikkelde tegenover de Duitsers, krijgt het bevel over een peloton Duitse krijgsgevangen om de gevaarlijke klus te klaren.

De bestaande groep uit veertien uitgeputte tiener soldaten die door Hitler op het einde van de oorlog het Duitse gedecimeerde leger moesten aanvullen, ondergaan een rudimentaire training in het deactiveren van mijnen waarbij al onmiddellijk één van de tieners sterft. Al vlug is duidelijk dat het peloton gevangenen geen sympathie van de stoïcijnse Rasmussen moeten verwachten. Zodra de training voltooid is, worden ze overgebracht naar het strand om aan hun zenuwslopende werk te beginnen. Rasmussen vertelt hen dat de prijs voor het uitvoeren van de schoonmaak de toestemming is om terug te mogen keren naar hun land.

De bejegening waarmee Rasmussen de gevangenen onder zijn hoede vernedert zijn extreem hard. Hij geeft niet om hun welzijn en voorziet hen niet van het nodige voedsel, sluit ze op in een stal zonder voorzieningen en spreekt brutaal hard tegen hen. Terwijl de groep krijgsgevangenen hun gevaarlijke opgelegde missie uitvoeren en een van hen, Sebastian, zich oprecht uitspreekt over het niet te verwachten van enige vorm van gunst of een minimum aan menselijkheid, hoewel ze eerder mensen zijn dan soldaten die geïndoctrineerd zijn door het nazisme. Rasmussen begint zijn vijanden te zien als mensen die door de geschiedenis zijn veroordeeld.

Dit feit wordt niet herkend en erkend door de superieuren van de Deense sergeant, die hem bekritiseren wanneer ze de gevangenen kunnen irriteren met allerlei vernederingen. Rasmussen, die al snel zijn houding verandert van een stoere en brutale soldaat in een soort vaderfiguur die zich inzet voor zijn gevangenen voorziet hen van voedsel en gunsten en neemt zelfs deel aan spelletjes met hen op het strand, wat de strafeenheid enorm helpt bij haar missie om mijnen op te graven.

Gaande weg verliest het peloton van Rasmussen bij verschillende verschrikkelijke ongelukken tijdens het opgraven van de mijnen, tien van zijn gevangenen. De groep weet tijdens hun missie zelfs een klein meisje te redden dat op een deel van het strand komt dat niet is ontgonnen.

Wanneer de overlevenden eindelijk de toegewezen stranden volledig mijnenvrij hebben gemaakt en hun terug keer naar hun vaderland en familie in het verschiet ligt, besluit het Deense commando ze toe te wijzen aan andere ontgonnen gebieden, ook al was Rasmussen’s uitspraak “de prijs voor het uitvoeren van de schoonmaak is de toestemming om terug te mogen keren naar hun land”, oprecht en serieus…

D.D. voor Libertina Movie.